موارد اورژانسی درماتولوژی نادر هستند، اما اگر به موقع تشخیص داده شده و درمان نشوند، می‌توانند عوارض ویرانگر و حتی مرگبار در پی داشته باشند. برخی از بیماری‌های پوستی نیاز به درمان در واحد مراقبت‌های ویژه دارند.
-
خطرناکترین بیماری‌های پوستی: فاسییت نکروزان
فاسییت نکروزان یک عفونت شدید پوست، بافت زیر پوست و فاسیا (بافت فیبری که عضلات و اعضا را جدا می‌کند) است که منجر به مرگ بافت یا نکروز می‌شود. این عفونت سریع، به سرعت پخش می‌شود و در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع، کشنده است. در صورت عدم درمان سریع با آنتی‌بیوتیک و جراحی، شوک سمی و نارسایی اعضا شایع است.
امکان دارد هر کسی به فاسییت نکروزان دچار شود. قبلاً نیز اغلب افراد جوان و سالم تحت تأثیر قرار می‌گرفتند.
علت ممکن است یک یا چند باکتری باشد که از طریق آسیب خارجی یا عضو داخلی سوراخ شده وارد بدن می‌شوند. باکتری‌های استرپتوکوک گروه A، که عامل ایجاد کننده “گلودرد استرپتوکوکی” هستند، از شایع‌ترین علل آن می‌باشند.
فاسییت نکروزان در مراحل اولیه به راحتی تشخیص داده نمی‌شود، زیرا علائم مشابهی با عفونت‌های کمتر شدید دارد. ناحیه اولیه دردناک، قرمز و متورم است. این حالت به ناحیه‌ای تیره، تاول‌دار، بدبو و سیاه تبدیل می‌شود که نشانه مرگ بافت است. علائم دیگر شامل تب، درد شدید، فشار خون پایین و شوک هستند.
مهم‌ترین عوامل خطر برای فاسییت نکروزان شامل دیابت، بیماری عروق محیطی، تروما، مصرف الکل و مواد مخدر تزریقی و استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی می‌باشند.
درمان فاسییت نکروزان شامل بستری فوری در بیمارستان، برداشتن جراحی تمام بافت‌های مرده و آنتی‌بیوتیک‌های وریدی است. بیماران اغلب نیاز به مراقبت‌های ویژه دارند. مدیریت شوک و سایر عوارض خطر مرگ را کاهش می‌دهد. استفاده از اتاق فشار بالا (برای افزایش تحویل اکسیژن به بافت) و درمان ایمنی نیز ممکن است لازم باشد.
حدود یک چهارم از افرادی که به فاسییت نکروزان دچار می‌شوند، می‌میرند.
-
خطرناکترین بیماری‌های پوستی: سندرم پوست سوخته
سندرم پوست سوخته استافیلوکوکی یک عفونت بزرگ و نادر پوستی است که معمولاً نوزادان، کودکان خردسال و بزرگسالانی با سیستم ایمنی ضعیف یا نارسایی کلیوی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این سندرم توسط سمومی ایجاد می‌شود که توسط باکتری استافیلوکوکوس اورئوس تولید می‌شوند. این باکتری در عفونت‌های گلو، گوش و چشم رایج است.
حدود ۱۵ تا ۴۰ درصد از بزرگسالان استافیلوکوکوس اورئوس را روی سطح پوست خود حمل می‌کنند و هیچ مشکلی ندارند. اما این بزرگسالان ممکن است به طور ناخواسته این باکتری را به مهدکودک‌ها یا مراکز مراقبت روزانه وارد کنند. زیرا کودکان خردسال به سموم خاصی ایمنی ضعیفی دارند و در نتیجه، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سندرم پوست سوخته هستند.
سندرم پوست سوخته با یک بثورات قرمز و تاول‌دار که شبیه به سوختگی است مشخص می‌شود. علائم اولیه شامل تب، قرمزی پوست و حساسیت پوست می‌باشد. علائم دیگر ممکن است شامل گلودرد یا ورم ملتحمه (التهاب چشم) باشند.
در طی ۲۴ تا ۴۸ ساعت، تاول‌های پر از مایع در سراسر بدن تشکیل می‌شوند. این تاول‌ها ممکن است پاره شوند و نواحی شبیه به سوختگی را به جا بگذارند. بخش‌های بزرگی از پوست با کوچک‌ترین تماس جدا شده و می‌ریزند.
سندرم پوست سوخته نیاز به بستری شدن در بیمارستان برای دریافت آنتی‌بیوتیک‌های وریدی و درمان زخم‌ها دارد. تاول‌های پاره شده نیاز به پانسمان دارند و سطح پوست نیاز به مراقبت شدید دارد تا از آسیب بیشتر جلوگیری شود.
درمان‌های دیگر شامل حفظ مایعات و الکترولیت‌های وریدی برای جلوگیری از شوک و سایر عوارض، پاراستامول برای درد و تب و جلوگیری از سپسیس شدید می‌باشد. سپسیس زمانی است که مواد شیمیایی آزاد شده به جریان خون برای مبارزه با عفونت، واکنش‌های التهابی را در سراسر بدن تحریک می‌کنند که می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.
عوارض سندرم پوست سوخته شامل عفونت شدید، ذات‌الریه، سلولیت (عفونت باکتریایی پوست) و کم آبی بدن است. بیشتر کودکانی که به درستی درمان می‌شوند به خوبی بهبود می‌یابند و درمان کامل در عرض یک هفته صورت می‌گیرد.
-
خطرناکترین بیماری‌های پوستی: سندرم DRESS
سندرم DRESS که مخفف “واکنش دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک” است، یک واکنش شدید است که پوست و اعضای داخلی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیمار ممکن است دچار بثورات گسترده، تب، بزرگ شدن غدد لنفاوی و آسیب به کبد، کلیه‌ها، ریه‌ها، قلب، اجزای خون یا پانکراس شود. علائم معمولاً دو تا هشت هفته پس از مصرف داروی مسئول شروع می‌شوند.
نرخ مرگ و میر بین ۱۰ تا ۲۰٪ تخمین زده می‌شود که اغلب به دلیل نارسایی کبد است.
شایع‌ترین داروهای مسئول شامل داروهای ضد تشنج، ضد افسردگی، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای سولفا (نوعی آنتی‌بیوتیک سنتزی) هستند. واکنش شدید به دلیل تغییر ژنتیکی موجود در سیستم ایمنی، بیماری محرک (اغلب یک عفونت ویروسی) و تجزیه ناقص دارو توسط بدن رخ می‌دهد.
تشخیص زودهنگام ضروری است. داروی مسئول باید بلافاصله قطع شود و بیماران ممکن است نیاز به مراقبت‌های ویژه یا مدیریت در واحد سوختگی داشته باشند. اگر اعضای بدن درگیر باشند، درمان فشرده‌تری لازم است.
-
خطرناکترین بیماری‌های پوستی: واکنش‌های دارویی تهدیدکننده زندگی
سندرم استیونز-جانسون (SJS) و نکروز سمی اپیدرمال (TEN) از انواع واکنش‌های تهدیدکننده زندگی هستند که پوست و غشاهای مخاطی (دهان، چشم‌ها، اندام‌های تناسلی، دستگاه تنفسی یا دستگاه گوارش) را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
این واکنش‌ها غیرقابل پیش‌بینی هستند و باعث بیماری شدید فرد مبتلا می‌شوند، به طوری که لایه خارجی پوست (اپیدرم) به طور گسترده‌ای می‌میرد و جدا می‌شود. این بثورات معمولاً از تنه آغاز می‌شود و به اندام‌ها و صورت گسترش می‌یابد و درد شدید پوستی همراه دارد. پیش از بروز بثورات، علائم شامل تب، گلودرد، آبریزش بینی، ورم ملتحمه و دردهای عمومی بدن هستند.
این واکنش تقریباً همیشه توسط داروها ایجاد می‌شود. داروهای معمولی که باعث این واکنش می‌شوند شامل ضد تشنج‌ها، آنتی‌بیوتیک‌ها، آلوپورینول (داروی نقرس)، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و یک داروی HIV هستند. این واکنش معمولاً در هشت هفته اول پس از مصرف دارو رخ می‌دهد و در بیمارانی که سرطان، HIV یا ژن‌های خاصی دارند که ممکن است نقش داشته باشند، احتمال وقوع آن بیشتر است.
این واکنش می‌تواند با ایجاد کم‌آبی و سوءتغذیه، عفونت شدید، نارسایی تنفسی، عوارض گوارشی و نارسایی چند عضوی مرگبار باشد.
داروی مسئول باید متوقف شود و درمان (در بخش سوختگی‌ها و واحد مراقبت‌های ویژه) شامل مراقبت از زخم، مدیریت مایعات، مدیریت درد و پیشگیری از عفونت است. عوارض طولانی‌مدت از جمله اسکار، بیماری‌های چشمی، دهانی، تناسلی، ریوی و اختلالات روانی شایع هستند. حدود یک چهارم افراد مبتلا به این واکنش جان خود را از دست می‌دهند.
بدون دیدگاه